Ik heb sinds half september een hondje, een border collie. Het heeft van ons de naam Roxy gekregen. Roxy is erg levendig en ook in contact enthousiast. Daarbij maakt ze nog niet veel onderscheid tussen bekenden en onbekenden. Zeker als we stukken in de bossen lopen, waar ze dan voor een groot deel los kan lopen. Dat ze tegen mij opspringt vind ik niet zo heel erg, ze moet het tenslotte nog leren.

Tegen andere mensen vind ik stukken lastiger. Wat in al dat soort gevallen wel helpt is dat Roxy pas vijf maanden oud is, unaniem vind men haar lief en schattig!

Toch de reacties variëren van ach wat leuk (meestal hondenbezitters), een geïrriteerde blik, tot en met de doodsangst in de ogen: als ie mij maar niets doet!

En ik begrijp dat heel goed, ik vind het ook niet oke als de hond van een ander tegen mij opspringt of mij begint af te likken, met de meest voorkomende reactie als ‘hij/zij doet niets hoor’ of als mijn kleren inmiddels onder zitten en honden kwijl nog net niet van mijn gezicht afdruipt ‘dat doet ie anders nooit’. En dat zou best waar kunnen zijn maar ik heb er niet om gevraagd en sommige honden zijn nu eenmaal best groot of lomp. Meestal ontstaat er een gesprekje over de hond maar ook over de beweegreden waarom we in dit bos zijn of wat mensen bezig houd. Het is mooi om te ervaren dat je op deze wijze mensen kan ontmoeten en er ontstaat een begrip waarom het opspringen van de hond niet als prettig wordt ervaren. Doe ik volgende keer niet meer denk ik dan, Roxy gaat ook in het bos aan de lijn als er mensen aankomen.

En eigenlijk is dat op andere plekken waar mensen samen komen ook zo. In onze eigen straat, de wijk, de stad, het dorp. Een klein beetje verplaatsten in elkaar zodat we rekening kunnen houden met die ander. Gewoon elkaar even groeten en een blik van herkenning he jij woont hier ook in de buurt, leuk! Klinkt simpel en maakt het leven een stuk leuker.

Dan zou je denken, iedereen een hond en dan komen we elkaar vanzelf wel tegen.
Maar zo werkt het niet. Maar wat dan wel?

We zullen het toch moeten proberen en soms met een beetje hulp vanuit de gemeente. Goede voorbeelden, soms wat geld en soms wat spullen of een vergunning. Dat vind ik belangrijk dat we dat als overheid mogelijk maken voor onze inwoners.

Samen een actie brengt mensen meestal in contact. De leukste straat of burendag, of een sport toernooi of een uitwisseling van scholen, verenigingen zelfs met het buitenland of als buurt/straat meedoen aan de drakenbootrace, midwintermarathon of je samen inspannen voor een goed doel of …. Je weet er vast nog wel een paar te bedenken. Niet ingewikkeld, gewoon een kwestie van doen.

Peter Messerschmidt
Raadslid